عسل خوب، عسل طبیعی است

درخت گز یا  گز انگبین درختی است کهن‌سال، این درخت به علت رسیدن ریشه‌اش به آب سطحی زمین عمر طولانی دارد.
میگویند که در بعضی مناطق گرمسیر بیش از هزار سال عمر کرده‌است.

غالباً بیشترین ارتفاع این درخت به 6 تا 15 متر می‌رسد. درخت گز از خانواده? Tamarix است و در نقاط مختلفی از دنیا از جمله ایران می‌روید.

درخت گز انگبین درختی است زیبا با برگ‌هایی باریک، نوک تیز و فشرده به هم.
از شاخه‌های این درخت ماده‌ای ترشح می‌شود که به گز انگبین موسوم است و دارای ساکارز، موسیلاپ و پراکسیداز است.

درخت گز به علت شور بودن برگ‌های آن فقط شتر و شترسانان از آن استفاده می‌کنند، اما برای تغذیه? سایر حیوانات دیگر نامرغوب است.

در ایران پنج گونه از درخت گز می‌روید:

درخت گز شاهی که گاهی از 15 متر هم فراتر می‌رود، گز خوانسار یا درخت گز انگبین که از آن انگبین تهیه می‌شود، یلقون که در حوالی کرج یافت می‌شود، تاماریکس تتراندر که در حوالی شیراز می‌روید و تمیس که در جنگل‌های شمالی ایران دیده می‌شود.

درخت گز انگبین دارای انشعاب‌های زیاد و چوب آن سخت است و برگ‌های آن خیلی کوچک و صاف و رنگ آنها غباری سفید می‌باشد. شکل آنها لوزی و تخم‌مرغی با نوک تیز است و گل‌های آن خوش? کوتاه و متراکم است.

انگبینی که از آن گرفته می‌شود، « جزمازج » و « گزمازج » و « جزمازق » گفته می‌شود که شبیه گال مازو می‌باشد و به‌ علت گرفتن انگبین از این درخت است که آن را درخت گزانگبین می‌نامند.